استرس و بیماری
یک رشته مطالعات حیوانی و انسانی که نشان می دادند محرک های استرس زا می توانند بر بروز بیماری های مرتبط با ایمنی از جمله بیماری های عفونی،سرطان و اختلالات خود ایمنی تاثر بگذارند توجه محققین را به اثرات استرس بر دستگاه ایمنی جلب کردند.هر چند استرس از لحاظ تاریخی با سرکوب کارکرد ایمنی مرتبط دانسته شده است اما داده های اخیر نشان می دهد که این نتیجه گیری،ساده انگاری بیش از حد پیچیدگی پاسخ های ایمنی پستانداران به آشفتگی محیطی است و استرس ممکن است برخی جنبه های دستگاه ایمنی به خصوص پاسخ ایمنی ذاتی را فعال کند.
آزمایشات انجام شده بر روی حیوانات آزمایشگاهی در اواخر دهه 1950 و اوایل دهه 1960 نشان داد که طیف وسیعی از عوامل استرس زا از جمله:جداسازی،چرخش،ازدحام،مواجهه با شکارچی و شوک الکتریکی سبب افزایش میزان بیماری و مرگ و میر در پاسخ به چندین نوع تومور و بیماری های عفونی ناشی از ویروس ها و انگل ها می شوند.اما با پیشرفت تحقیقات مشخص شد که استرس مفهومی متنوع تر و چندگونه تر از آن است که اثرات منفردی بر روی ایمنی داشته باشد و در واقع اثرات استرس در ایمنی به شماری از عوامل بستگی دارد.
از جمله مهمترین این عوامل این است که حاد یا مزمن بروز کرده است.سایر متغیرهای مهم عبارتند از شدت و نوع عامل استرس زا و زمانبندی بروز آن،نوع عامل عفونی یا تومور مورد پژوهش.در موش هایی که یک تا سه روز پیش از آلودگی با سلول های تومور ناشی از ویروس سارکومای مورین مالونی با شوک الکتریکی مواجه شده بودند اندازه تومور و بروز آن کاهش نشان داد.در مقابل موش هایی که دو روز پس از تزریق سلول های توموری شوک دریافت کردند تعداد و اندازه تومورها افزایش یافت.
